فلسفه دعا
بخوانید مرا تا اجابت کنم شمارا
خداوند در قرآن پر برکت میفرماید:
“بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را”
اما قطعا با خود می گویید که من بارها از خداوند خواستهام و پاسخی به من نداده است. در لحظاتی که گمان میکنیم در حال دعا هستیم و خدا را میخوانیم، رنجهایمان را میخوانیم و تمرکز بر رنج میکنیم نه خداوند، در نتیجه وقتی شما رنج را میخوانید رنج در کنارتان میماند.
(بعبارتی قانون جذب انرزی منفی)
خواندن خدا یعنی در لحظه دعا چنان به ذات پاکش توجه کنی و چنان با او سخن بگویی که در دستانت که به سمت آسمان و به سمت اوست سنگینی بخشش را حس کنی. چنان او را صدا بزنی که نیاز به وساطت فرشتگانش نباشد و خود با لحنی آرام پاسخ دهد: “بنده من! بنده من! چه میخواهی؟ ” و هنگامی که خواستهات را بگویی، سخنت که به پایان رسید صدای لبیک جانانهاش را بشنوی. این خداوند؛ خداوندی است که حضور دارد و در قرآن و قلبت با شما سخن میگوید و همواره با شماست. “هوالحی. و هو القیوم “
اما یک مرتبه بالاتر هم داریم. و آن
یَآ أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (۲۷) ارْجِعِى إِلَى رَبِّکَ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً
واین مقام عاشقان است
التماس دعا?