سجده شعر
《نوشتار سیل؛ سجدهی شعر》
-ماجد تمیمی
در بیت هشتم معلقهی لبید بن ربیعه میخوانیم:
وَجَلا السُیولُ عَنِ الطُلولِ کَأَنَّها
زُبُرٌ تُجِذُّ مُتونَها أَقلامُها
(سیل ویرانهها را آشکار ساخت/ گویا ویرانهها کتابهایی هستند که با سیل از نو نوشته میشوند)
این بیت از زیباترین شعرهای پیش از اسلام و مورد بحث و تأویل بسیارى از شاعران پس از خود بود، مشهورترین داستان این بیت مربوط به فرزدق تمیمی شاعر قرن نخست هجری است. زمانی که از مسجدی گذر میکرد و این بیت لَبید را شنید که توسط مردی خوانده میشد. فرزدق در جا سجده به جا میآورد. وقتی دلیل این کار را میپرسند، پاسخ میدهد: شما سجدهی قرآن میدانید و من سجدهی شعر…!!