✍مرحوم علامه مجلسی نقل میکند:
فردی به نام “ابوالوفای شیرازی” در زمان حکومت ابی علی الیاس زندانی و تهدید به قتل شد. ایشان متوسل به حضرات اهل بیت میشود. شب در عالم رؤیا، پیامبر اکرم را زیارت میکند .حضرت میفرمایند: اگر کارد به استخوان رسید و شمشیر به گردنت رسید، یوسف زهرای اطهر، فرزندم را صدا بزن و بگو:"یا صاحبَ الزَّمان اَنا مُستَغیثٌ بکَ” “الغَوثَ اَدرِکنی"(مهدی جان؛من به تو پناهنده شدم. به فریادم برس؛ یا غوث حقیقی؛ به فریادم برس)

ابوالوفا میگوید: من این جملات را در عالم رؤیا گفتم و از خواب پریدم. یک وقت دیدم مامورین ابی علی الیاس آمدند و ما را پیش او بردند. وی گفت: به چه کسی متوسل شدی؟گفتم: “به منجی عالم بشریت, به فریاد درماندگان و بیچارگان”

? سپس معلوم شد در خواب به ابی علی الیاس گفته بودند: “اگر دوست ما را رها نکنی نابودت می کنیم و حکومتت را بهم می ریزیم…". بعد مبلغی پول و هدایا به ابوالوفا داد و آزادش کرد.

? بحارالانوار جلد۵۳ ص۶۷۸

?روزگاری در یک جایی مردی برای
دزدی از دیوار خانه ای بالا رفت
و خواست از پنجره وارد شود که
پنجره کنده شد و دزد به زمین افتاد
و پایش شکست.
شکایت نزد حاکم عادل برد.
حاکم صاحبخانه را خواست و گفت:
چرا “پنجره” سُست بوده که این بندهٔ
خدا از طلب روزی خود و سهم خود
باز مانَد و صدمه ببینَد!
مرد گفت:
نجار پنجره را سست
ساخته است،
من بیگناهم.
حاکم نجار را خواست و عتاب کرد.
نجار گفت:
من پنجره را محکم ساختم،
بنّا آن را خوب نصب نکرده!
حاکم بنّا را خواست
و علت را جویا شد.
بنّا گفت:
مصالح فروش مصالحِ نامناسب
فروخته است!
حاکم مصالح فروش را خواست.
او که نتوانست دیگری را مقصر نشان
دهد،محکوم شد و حاکم فرمود
دارش بزنند!
وقتی مصالح فروش را پای چوبه دار
بردند،چون قدش کوتاه بود به طنابِ
دار نمیرسید.
موضوع را به حاکم گفتند.
فرمود:
یک نفر که قدش بلند است پیدا کنید
و اعدامش کنید تا موضوع ختم به
خیر شود و صدای کسی در نیاید

ز دست ما نیاید هیچ طاعت
همین ماییم و امّید شفاعت
شفاعت کن دری بگشای بر ما
گر این در بسته گردد وای بر ما

? قال الصادق(ع): «نُمجِّد ربَّنا، و نُصلّی علی نبیِّنا، و نشفَعُ لشیعتِنا فلایردُّنا ربُّنا؛
امام صادق(ع): ما پروردگارمان را تمجید می کنیم و بر پیامبرمان درود و سلام می فرستیم، و برای شیعیانمان شفاعت می کنیم، و خداوند نیز درخواست ما را ردّ نمی کند.»

? منبع:
(بحار الانوار، ج 8 ، ص 41)
?

در بین ادعیه و احراز رسیده از معصومین ، مشهورترین و معروفترین حرز برای دفع بلاهای ارضی و سماوی ؛ حرز امام جواد علیه السلام است.

امام جواد فرمود : خود را به این دعا ،حرز کن که اگر همه اهل زمین علیه تو قیام کنند ،از همه آنها ایمن باشی.

با توجه به متن حرز امام جواد ، می توان از مصادیق دفع بلا ، مواردی را نام برد از جمله : دور شدن نگاه و زبان سوء دشمن ، دفع شرور مردم و سلاطین و شیاطین و جنیان و غولان ، دفع چشم زخم ، دفع سحر و جادو ، حفظ از فریب و دشمنی و حیله ، حفظ از جراحت و فساد و غرق شدن و هلاکت و شکست خوردن، حفظ آبرو ، حفظ از قتل و انتقام و قطع شدن ، حفظ از بیماری و ناخوشی و آزار، حفظ از فقر و گرسنگی و عطش ، حفظ از وسوسه، حفظ از نقصان در دین و معیشت در زندگی و…

در سالیان نه چندان دور ، شهرت حرز امام جواد و همراه داشتن آن در میان شیعیان و ایرانیان چنان متداول و همه گیر بوده که
✅«حرز جواد کسی بودن» و
✅«حرز جواد خود کردن» به معنای پیوسته با او بودن و همیشه کسی را همراه خود کردن ، ضرب المثل شده است به گونه ای که وقتی میخواستند بگویند کسی یا چیزی همیشه همراه فردی هست می گفتند گویا حرز جوادش هست که همیشه همراهش است .
حرز امام جواد را
✅سید بن طاووس در کتاب شریف مهج الدعوات و منهج العبادات ص ۳۹ آورده که مرحوم مجلسی نیز در بحار الانوار، ج ۹۱ ، ص ۳۵۴ حرز مذکور را از ایشان نقل کرده است که روایت فوق روایتی با سند صحیح و معتبر می باشد . لذا خواندن و به همراه داشتن حرز امام جواد علیه السلام خیلی خوب و موثر است و نیز توسط علما سفارش زیادی شده است که به تعدادی از این سفارشات اشاره می کنیم :

?سید بن طاووس : روایت است به برکت این حرز ، مامون در همه ی جنگ های با روم پیروز شد .

?علامه مجلسی : سحر به عوذات ( دعاهای ماثور مثل دعای حرز امام جواد) و آیات و توکل بر خدا دفع میشود .

?علامه سید بحر العلوم : حدیث حرز امام جواد (ع) مشهور است و مؤید جواز گذاشتن دعا در قاب نقره ای است.

?آیت الله سید علی قاضی: یکی از سه توصیه مرحوم قاضی در مورد ختومات : اول : حرز امام جواد عليه‌السلام كه بايد به بازو بسته شود و خاصيت آن، (خصوصا براي باطل‌كردن سحر و طلسم) فقط در صورت بسته‌شدن به بازوی راست است .

?✅آیت الله بهجت : رای جلوگیری از چشم زخم یا باطل شدن سحر همراه داشتن حرز امام جواد مفید است.

?آیت الله خرازی : یادم می آید که حتی از قبل انقلاب این حرز بین بزرگان معروف و مشهور بود .

?مرحوم آیت الله بهاءالدینی: دیدم که فردی با سنگ بزرگ بر سر فردی زد ولی اتفاقی برای آن فرد نیفتاد زیرا حرز امام جواد همراه او بود.

اتراف» واژه‏ اى است برگرفته از «قرآن­ کریم»، که برخى از مشتقّات آن در قرآن به کار رفته است از جمله: «مترفین»[1]. اتراف یعنى در ناز و نعمت غرق بودن، تنعّم­گرایى، مصرف‏ زدگى، و از شدت برخوردارى سرمست­ گشتن و سرکش شدن، افراط در برخوردارى از نعمت­ ها و امکانات و بی­خبرى و کام­رانی، و مترف یعنى انسان غرق در نعمت بسیار و مصرف­گرا و متنعّم (شاد­خوار)؛ در جوامعی که تبعیض و تفاوت و تنگدستى و محرومیّت وجود دارد، هرکس بیش از حد معمول از امکانات بهره برد و با استفاده از قدرت و ثروت خویش به ریخت­ و پاش و پرخرجى و رفاه ‏زدگى گراید «مترف» است و این امر از نظر «قرآن کریم» مردود و محکوم است.[2] این ویژگی خطرناک زمینه ساز انواع گناهان فردی و اجتماعی است. امیرالمؤمنین درباره ­ی خطر اتراف می­ فرمایند: «…اتَّقُوا سَکَرَاتِ النِّعْمَه[3]» بترسید و برحذر باشید از سرمستی ­های نعمت!

رفاه ­طلبی، لذت­ جویی، خوش­گذرانی، کام­رانی و تجمل­گرایی چنان انسان را سرمستت می­ کند که نه تنها برای مسائل انسانی و اخلاقی ارزشی نمی ­نهد، بلکه در برابر آن­ها و مروّجانشان، به مخالفت برمی­ خیزد. از این رو در همه­ی دوران­ ها، مترفان در خط مقدم مخالفان پیامبران الهی بوده­ اند:

«وَ مَا أَرْسَلْنَا فىِ قَرْیَهٍ مِّن نَّذِیرٍ إِلَّا قَالَ مُترَْفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُم بِهِ کَفِرُونَ وَ قَالُواْ نحَْنُ أَکْثرَُ أَمْوَالًا وَ أَوْلَادًا وَ مَا نحَْنُ بِمُعَذَّبِی[4]»

ما به سوى هیچ قریه ‏اى بیم‏رسان نفرستادیم، مگر آنکه عیاش هاى آن قریه گفتند: ما به آن­چه شما به تبلیغش مامور شده ‏اید کافریم. و نیز گفتند: ما اموال و اولاد بیشترى داریم، و هرگز عذاب نمى‏ شویم.

علی علیه ­السلام در این باره می ­فرمایند:

«وَ أَمَّا الْأَغْنِیَاءُ مِنْ مُتْرَفَهِ الْأُمَمِ فَتَعَصَّبُوا لِآثَارِ مَوَاقِعِ النِّعَمِ فَقالُوا نَحْنُ أَکْثَرُ أَمْوالًا وَ أَوْلاداً وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِین[5]»

و اما تعصب ثروتمندان کام­ران امت­ هاى پیشین به دلیل بهره ‏مندى آنها از نعمت فراوان بود، که گفتند: «این ماییم که از مال و اولاد بیشترى بهره ‏مندیم، پس هرگز از عذاب شدگان نباشیم!

ایشان در تحلیل شگفت­ آوری از رفتارهای معاویه، ریشه­ ی همه­ ی خبائث او را در همین صفت می ­دانند و خطاب به وی می ­فرمایند:

«فَإِنَّکَ مُتْرَفٌ قَدْ أَخَذَ الشَّیْطَانُ مِنْکَ مَأْخَذَهُ وَ بَلَغَ فِیکَ أَمَلَهُ وَ جَرَى مِنْکَ مَجْرَى الرُّوحِ وَ الدَّمِ[6]»

همانا تو نازپرورده‏ اى هستى که شیطانت در بند خود کشیده، و به آرزوى خویش رسیده و چون جان و خون در تو جاری گشته.

امیر مؤمنان، علی علیه ­السلام در کلامی تکان دهنده در توصیف یکی از مترفین مدائن که به تنعم و نازپروردگی روی­آورده بود، او را مرتد و بدبخت می­داند و می ­فرماید:

«ای گروه­ های شیعیان من! سخت مراقب باشید. همانا دنیا شما را به دندان گزیده و همچون گرگ­ هایش یک­یک شما را می­ درد. این مرکب کوچ است که اکنون نزد سواران خود زانو زده ­است. به من خبر رسیده که مردی از ساکنان مدائن، پس از مسلمان شدن، از کافران پیروی کرده و جامه ­ای از خیاط­خانه­ ی مهتر آن شهر برگرفته و بامدادِ خود را به مُشک­دان­ هایش خوش­بو کرده و شام­گاهش را به عود هندی، معطر نموده و پیرامونش را گل­ های باغ فرا گرفته که دائم آن­ها را می ­بوید و فرش های رومی را بر تخت­ های خود گسترانیده است. پس از سپری کردن هفتاد سال چه بدبخت شده است! در پیرامون آن پیرمردی است که از فرط پیری بر زمین می­ خزد و یتیمی است که از تنگ­حالی و شدت گرسنگی برخود می ­پیچد، اما او از پسمانده­ های غذای تلخش به وی نمی ­دهد. اگر خداوند مرا بر وی مسلط گرداند، هم­چون گندم در آسیاب می­ کوبمش و بر وی حد مرتد جاری  می ­کنم و سپس هشتاد تازیانه بر وی می ­زنم و راه عذر نادانی را بر وی می ­بندم. آیا موی و پوست و کرک حیوانی نداشت؟! آیا تکه نانی نداشت تا کسی را افطار دهد؟ آیا در تاریکی شب اشکی بر گونه­ ای نمی ­غلطید؟ اگر وی مؤمن بود هرآینه آن­گاه که مال غیرخود را تباه می­نمود حجت بر وی تمام می­شد.[7] »

راه­ های درمان اتراف

خودشناسی

اگر انسان خود را بشناسد و هدف و غایت حیات خویش را بداند، از مستی نعمت برون می آید، و از خواب غفلت بیدار می ­شود. اگر بداند که آفریده نشده تا همچون دیگر حیوانات در زمین بخورد و بیاشامد و بزاید و بیاساید، و گوهر وجودی خود را چنان که شایسته است دریابد، روی به کام­رانی و نازپروردگی نخواهد آورد و به افق­ های دورتری خواهد نگریست. علی علیه­ السلام که خود انسان کامل و جوهره ­ی هستی و غایت خلقت بود، به خوبی این را می­ دانست، چنان­که در نامه­ ی خود خطاب به عثمان­ بن حنیف، هنگامی­که باخبر شد وی بر سر سفره­ ی اشراف نشسته، فرمود:

«آفریده نشدم که چونان حیوان به آخور بسته‏ اى که او را اندیشه‏ اى جز علف نباشد یا چهارپایان رها شده در چراگاه که تنها کارشان نشخوار باشد، و علف­ ها بخورند غافل از آن که در پروار کردنشان دام­داران با چه انگیزه ‏اند، و (آفریده نشدم) که بى‏هدف رها شوم و عمر را به پوچى بگذرانم، یا به ریسمان گمراهى گردن بسپارم، یا راه سرگردانى بپیمایم. آیا سزاوار است که چرندگان، فراوان بخورند و راحت بخوابند، و گله گوسفندان پس از چرا کردن به آغل رو کنند، و على نیز [همانند آنان‏] از زاد و توشه خود بخورد و استراحت کند؟ چشمش روشن باد که پس از سالیان دراز، چهارپایان رها شده، و گلّه‏ هاى گوسفندان را الگو قرار دهد؟![8] »

هنوز هشدار پیشوای آزادگان در گوش بشریت طنین­افکن است، آن­جا که از نای دل بانگ برآورد:

«أَلَا حُرٌّ یَدَعُ هَذِهِ اللُّمَاظَهَ لِأَهْلِهَا إِنَّهُ لَیْسَ لِأَنْفُسِکُمْ ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّهَ فَلَا تَبِیعُوهَا إِلَّا بِهَا[9]»

آیا آزادمردى نیست که این ته­مانده­­­ غذای متعفن مانده در دهان (دنیا) را به اهلش واگذارد؟! همانا بهایى براى جان شما جز بهشت نیست، پس خود را به غیر آن نفروشید.

مبارزه­ ی با ن